Ik liep achter haar aan tussen de tenten door. 'My number is A42'. A verwijst naar de sectie op het kamp, het nummer naar de tent. 'My mother, my grandmother, my aunty!' Wees ze me. 'Salam', zei ik, 'salam'. Waarbij ik handen schudde en iedereen me zo vriendelijk teruggroette. Er werd meteen een plek onder de luifel op het kleed voor me gemaakt.
Een beker, verrassend Hollandse, thee werd me aangereikt. En toen begon het handen- en voetenwerk. Ow wat haatte ik het op dat moment dat ik me geen woord Farsi had eigen gemaakt. Echt een gemis. Ik zal het nooit meer zo doen. Volgende keer beheers ik in ieder geval een tiental basiswoorden en zinnetjes.
Maar wat was het gezellig. Een aangename bries waaide onder de luifel door. We lachten omdat ik kon duidelijk maken dat ik geen suiker in mijn thee wilde ivm de lijn ;) Ik mocht het nichtje van 1 maand in mijn armen houden en toen ze een scheetje liet, zei ik 'prrt prrt' en wees op de luier. De dames vonden het erg grappig. Aunty geneerde zich. We herhaalden de woorden uit de Engelse les en ik kreeg rozijnen omdat ik geen suiker had... Mijn dag kan niet meer stuk!
