10-08-2016 Partir c'est mourir un peu...

Hoe neem je afscheid van kinderen, moeders en vaders van wie je zo veel bent gaan houden in zo korte tijd? Mensen die zo blij zijn met je aanwezigheid en hulp. Die je alles willen geven van het weinige dat ze bezitten. Dat is moeilijk...

Mijn hoofd zit vol met verhalen. Droevige, mooie en heftige verhalen. Mijn lichaam is kapotmoe. 17 dagen achter elkaar gewerkt. Zowel fysiek als mentaal zwaar. Steeds weer energie en enthousiasme meenemen naar een werkdag in het kamp. Een opgave? Nee, dat was het nooit. Het was bijzonder. Indrukwekkend. En vooral heel liefdevol. Ik heb waanzinnige mensen ontmoet:

Jetty van Wijlen en Corien Tiemersma. Drijvende krachten achter BRF in Malakasa, die steeds weer nieuwe vrijwilligers ontvangen en wegwijs maken. Thnx!

Arianne Stroober, een prachtig en puur mens. Die mij met haar liefde voor de wereld steeds weer voorleefde.. dank! ❤️
Patricia van Turnhout, mijn reis-, lach-, huil-, en klaagmaatje! Never forget!!
Sarah Froggatt, we had some times dear...
In my heart you are! 

Maar.. echt afscheid nemen, was het van alle meisjes, jongens, vrouwen en mannen van het kamp. De bewoners. Voor wie er geen vertrekken is na tweeëneenhalve week. Voor wie er maanden van hoop, verdriet en uitzichtloosheid wacht. De vluchtelingen. Hen zal ik misschien nooit meer terugzien...
Terwijl zij mij hebben geleerd dat liefde, warmte en een goed hart ook in de meest afschuwelijke omstandigheden het antwoord zijn.
Het afscheid? We huilden allemaal en we waren allemaal blij.

Blij met elkaars liefde... 

Qalb ❤️

09-08-2016 Geen Ouders...

Meet Somaya

Somaya is twaalf jaar oud. Met haar broertjes van twee en acht en haar zus van zestien woont ze samen in een tent.
Geen ouders? Nee, geen ouders..

De vader en moeder van het gezin besloten te vluchten uit een klein dorp in Afghanistan omdat de pubermeisjes uit het gezin, door de overheersing van de Taliban in het dorp, niet meer onbegeleid naar buiten konden. Ook mochten ze niet meer naar school en werd het dorp geteisterd door de Taliban strijdkrachten. 

Bij het aan boord gaan op de illegale boot, ging het mis. Het gezin werd gesnapt door de douanepolitie. Vader en moeder werden gedeporteerd naar hun dorp. De kinderen echter werden zo snel mogelijk, met behulp van andere vluchtelingen, aan boord van het bootje gezet. 

De situatie is nu dus als volgt: alle vier de kinderen zijn alleen reizende minderjarige vluchtelingen geworden. Ouders zitten vast in Afghanistan. Er is geen kans op hereniging in de nabije toekomst. Want de ouders hebben geen geld voor het nogmaals bij een smokkelaar 'boeken' van een overtocht. 

De kinderen wonen al maanden samen in de tent. De twee meisjes zorgen zo goed en zo kwaad als het gaat voor de broertjes. Reza, het broertje van acht is aan het ontsporen. Somaya verloor haar kind zijn...

08-08-2016 Vluchtelingen-Engels

Werken met vluchtelingen uit Afghanistan brengt vanzelfsprekend een taalbarriere met zich mee. Ik spreek geen Farsi, zij nauwelijks Engels. Toch is communicatie van wezenlijk belang. Je wilt jezelf begrijpbaar maken, een band opbouwen met mensen in een korte tijd, vertrouwen winnen.

Dus neem je als vrijwilliger je toevlucht tot wat we onder elkaar het 'vluchtelingen Engels' hebben gedoopt. Een totaal versimpeld taaltje van zelfstandig naamwoorden, de bekendste werkwoorden en ondersteuning door gebarentaal. 

Masters van het 'vluchtelingen Engels' zijn de kinderen! Zij hebben zich binnen no time de zwaar benodigde minimale woordenschat eigen gemaakt om te kunnen communiceren. Waarbij hun doel erg vaak is: krijgen wat ik wil.. 

De meest voorkomende vocabulair in het kamp (vanuit zowel de kinder- als de vrijwilligerskant): 

Excuse me
Teacher teacher!
You help me?
Is no good
Please, come, 

Yes, go, go!
Please, no touch
No fight in school!
You fight? You go!

Is brother/sister/mother?
Where ....? (Naam naar keuze)
No here?
...is tent. ... is walk. ... is city. (Athene)

You sad? You pain?
No pain! No fight. Is play

My friend.. Please, my friend
One for me?! Please

Finish?
Noo, no finish.. play!
You good teacher.
How long you stay?/ When you leave?

Teacher come. You tea?
You sit! You drink! You eat!
You baby's?
Four baby's? Is good! Is very good!

Hellooo teacher! How are you?
I'm fine. Thank you. How are you?
I'm fine, thank you!
(Het kostte wat lessen, maar dit zit er bij iedereen op het kamp nu wel in :)

I love you! Doe ste daram! ❤️

07-08-2016 Malakása broertjes en zusjes

Malakása broertjes en zusjes

Er zijn veel kinderen in Malakasa. Grote gezinnen. En veel tenten. Deze kinderen hebben ontzettend veel vermaak op het kamp. Niet alleen zijn het kinderen en zijn ze dus in staat om van niets iets te maken, maar ook zijn er meerdere organisaties actief in het kamp met het organiseren van bezigheden voor de kinderen: preschool, hygiënelessen, Griekse les, activiteiten enz. 

Het is dus voor de, toch al vermoeide, ouders een onmogelijke opgave om hun kinderen constant in de gaten te houden. Ze zwermen als bijtjes over het, niet ongevaarlijke kamp. Met open putten, stenen, bergen, prikkeldraad, in- en uitgangen, afval enz, niet echt een veilige omgeving voor de allerkleinsten. 

Wat je daardoor veel in het kamp ziet, en dat zal deels aan de omgeving te wijten zijn, deels aan de cultuur, is dat oudere kinderen (rond 10 jaar) veelvuldig rondsjouwen met hun baby-broertjes en zusjes. Het is zo bijzonder om te zien hoe natuurlijk dit gaat. Deze peutertjes hebben volledig vertrouwen in de oudere broer of zus. En het voelt soms ongezond hoe ver dat gaat wat betreft verzorging; het overnemen van die moeder- of vaderrol. Toch blijft het me ontroeren. Naast de ruwheid van de kinderen ten opzichte van elkaar, ook die liefde ten opzichte van hun 'eigen' kleintjes. ❤️

06-08-2006 Abdullah, where are you?

Abdullah is gisteren uit het kamp vertrokken. Dit is het gesprek dat ik net met hem had via Facebook messenger:

Me: Where are you now?
A: In Patras
Me: Is that good or not good?
A: Not good. Very difficult to go. 48 hours in truck.
Me: That's a long travel by boat..
A: Yes mother.
Me: Scary...
A: Yes
Me: I don't believe in God. But I'll say prayers for you.
A: Thanks.
Me: If it is too scary. Don't do it!!!
A: What do I do in camp? Lifetime is going...
Me: I know. But is better than death.
A: What about my future? Everybody will die. God knows better than me.
Me: Nooo you make me so sad. But I have no answer...

A: I believe in God
Me: Okay. That's good.
A: Don't think about me.
Me: I think about you all the time. And cry now. And I will say prayers for you next days.
A: No mother. No cry.
Me: It is not fair. You, the same age as my children. They so happy. You such a hard life right now.
A: What is life. Sometimes it's hard. Sometimes it's easy. Do or die. 

Me: Yes... When you are in Italy, let me know emediately! Please stay alive and strong. We all think off you!
A: Thank you. Bye bye.
Me: I speak to you when you are in Italy!
A: Okay mother. 

Komende 48 uur onderin een container op een truck illegaal over zee...

05-08-2016 Art and crafts day at Malakása!

04-08-2016 In de les... uit de les...

In de les..en uit de les. Met Lida naar de medical care in verband met haar ontstoken neus. Drukte alom. Een kantoor, een rijdende behandelkamer, een tolk, de dokter, mensen wachtend op stoeltjes en brancards. En dan helpt mijn hulpverlenershesje... We zijn lekker meteen aan de beurt!

Dacht ik... maar meteen is ook maar relatief op 't kamp. Eerst wordt een ander meisje afgevoerd met een ambulance... 😳

Wachten, wachten, wachten. Haar neus zat vol met pus, dus morgen terugkomen. Maar... het was het wachten waard. Want erna chai (thee) voor de tent van Lida's mama

04-08-2016 Mijn voeten...

Na 11 dagen in het Malakasakamp zien mijn voeten eruit alsof ik ze al jaren niet gewassen heb: kloven, eelt, grijs, vol met wondjes en stoffig. Sommige families wonen hier al vijf maanden... Festivaltoiletten en water uit een tuinslang is de enige hygiene die ze wordt geboden. 
De gangetjes tussen de tenten liggen vol met afval: vuilniszakken, lege waterflessen, doppen, luiers en etensresten. 

Pas de laatste maand worden er überhaupt vuilniszakken uitgedeeld aan de kampbewoners. Ervoor moesten ze maar zien wat ze met hun afval deden. 

Aan de ingang van het kamp staan vier afvalcontainers. De stank die daarvandaan komt, doet me denken aan de verhalen die ik op school thuis vertel over steden in de Middeleeuwen. Een zure lucht van rottende etenswaren en ongedierte.
Overal op het kamp vormen zich hoopjes troep. Iedereen laveert eromheen. 

Eén keer per week wordt er 'cleaning day' georganiseerd door Stichting Bootvluchteling. Samen met de mannen van het kamp gaan we met vuilniszakken het zwerfvuil te lijf. Maar na een dag al lijkt het alsof het vuil zich heeft verschuild voor de cleaning en moet je je ogen sluiten voor alle viezigheid om je heen om de schoonheid van leven niet uit het oog te verliezen...

03-08-2016 Stay strong...

Vandaag kwam ik vooral mezelf tegen in het kamp. Het werken met de kinderen en de moeders is heerlijk! Ze zijn blij met je; komen al aanrennen als ik het kamp oploop. Werpen zich in je armen (de kinderen dan he ;) en zijn dankbaar voor alles wat je komt brengen. 

Werken met een groep vrijwilligers die volledig bestaat uit sterke, intelligente vrouwen, die allemaal in feite in staat zijn om leiding te geven, is een heel ander ding. 

Ik weet allang van mezelf dat ik een directe manier van communiceren heb. Dat ik in mijn enthousiasme vaak beleefdheden achterwege laat. En dat ik 'soms' vind dat ik gelijk heb, daar waar dat niet persé de waarheid is. 

Dan samenwerken in een groep, die steeds van samenstelling wisselt, is best lastig op zijn tijd. Wanneer mijn mening geven? Wanneer niet? Wanneer de leiding nemen? Wanneer niet? Pffff moeilijk hoor. Confronterend ook wel. Heb een dikke huid maar toch ook een gevoelig binnenkantje..en dan is het slikken, opstaan en weer doorgaan! 

Want de kinderen van Malakasa zijn het goud! So I stay strong...

02-08-2016 Meet Abdullah

Meet Abdullah Gisteren had ik een lang gesprek met Abdullah. Dit is zijn verhaal: Abdullah is een jongen van 15 jaar oud. Althans dat is de leeftijd die in zijn registratiepapieren staat. De jonge bewoners van het kamp noemen het de 'smokkelleeftijd'. Het is een leeftijd die de smokkelaars voor hen bedenken. Want een alleen reizende minderjarige vluchteling heeft betere kansen.

Abdullah is in februari uit Kabul vertrokken. Hij heeft zeven zussen en een klein broertje en woonde met hen en zijn ouders in Lowgar. Een klein plaatsje, op 20 minuten rijden vanaf Kabul. Een plaats ook waar de Taliban meer macht heeft en jonge jongens dwingt om met hen mee te trainen in een legersetting.

Abdullah wilde dit niet. En zijn oom heeft voor hem de eerste stap richting een smokkelaar gezet en hem een bedrag betaald voor Abdullahs vertrek. 22 februari vertrok Abdullah samen met zijn neef vanuit Kabul naar de stad Nimroz. Een busreis die 24 uur duurde, want over bergen en onherbergzaam gebied. Deze reis kon Abdullah nog legaal maken.

Vervolgens werden de jongens, met nog 14 anderen, achterin een bestelbusje geladen. Geen stoelen, geen eten, bijna geen drinken. Slechts een slok water per dag en enkele dadels. Een vreselijke reis van drie dagen volgde. Via Pakistan, door Iran, richting de grens met Turkije. Daar moesten de 16 wachten op het overmaken van geld vanuit het thuisfront aan weer een andere smokkelaar en werd de reis vervolgd naar Istanboel. Wederom dagen achterin een busje.

Eenmaal in Istanboel verder reizen met de boot en auto naar Didim. Een week ergens in niemandsland wachten omdat de zee te gevaarlijk was. En toen konden ze, met nog 40 vluchtelingen, vooral families met kleine kinderen, in Didim aan boord komen van een houten schippersbootje, dat hen schommelend en wel naar Griekenland vaarde. Leros om precies te zijn.

Op Leros werd een asielaanvraag gedaan, dit en de registratie nam ook weer een week in beslag. Hierna werden de jongens in opvangkamp 'Pereus' geplaatst nabij Athene. Na een week werden ze overgebracht naar het Malakasakamp en hier slapen ze al vijf maanden samen in een tent... Op dit moment wacht Abdullah op groen licht van zijn nieuwe smokkelaar. Zodra zijn oom de benodigde 1100 euro heeft overgemaakt, zal hij vertrekken.

Dit keer wordt het onderin een container liggen wachten totdat het ding is overgevaren door een vrachtschip richting Italië. En dan bij het uitladen heel hard op de onderkant van de container bonken met het vertrouwen dat de smokkelaar ze niet heeft belazerd en dat ze dus uit de dubbele bodem zullen worden bevrijd.

Ik vroeg hem naar zijn droom. Dit was zijn antwoord: 'I want to go to Belgium, to provide for my family. I want to pay back my uncle. I want my sisters to be able to study...' Abdullah kwam voor ons gesprek bij de medische post vandaan omdat hij al dagen niet kan eten...

01-08-2016 Actiefoto

01-08-2016 Vertrouwen

Mijn collega vrijwilligsters hadden me al voorspeld dat het zou gebeuren en vandaag was mijn grote dag! Een leerlinge van het schooltje kwam me halen om thee te komen drinken bij haar moeder voor de tent. Een grote eer! Het betekent dat de moeders en de kinderen genoeg vertrouwen in me hebben om me in hun 'huis' uit te nodigen.

Ik liep achter haar aan tussen de tenten door. 'My number is A42'. A verwijst naar de sectie op het kamp, het nummer naar de tent. 'My mother, my grandmother, my aunty!' Wees ze me. 'Salam', zei ik, 'salam'. Waarbij ik handen schudde en iedereen me zo vriendelijk teruggroette. Er werd meteen een plek onder de luifel op het kleed voor me gemaakt.

Een beker, verrassend Hollandse, thee werd me aangereikt. En toen begon het handen- en voetenwerk. Ow wat haatte ik het op dat moment dat ik me geen woord Farsi had eigen gemaakt. Echt een gemis. Ik zal het nooit meer zo doen. Volgende keer beheers ik in ieder geval een tiental basiswoorden en zinnetjes.

 Maar wat was het gezellig. Een aangename bries waaide onder de luifel door. We lachten omdat ik kon duidelijk maken dat ik geen suiker in mijn thee wilde ivm de lijn ;) Ik mocht het nichtje van 1 maand in mijn armen houden en toen ze een scheetje liet, zei ik 'prrt prrt' en wees op de luier. De dames vonden het erg grappig. Aunty geneerde zich. We herhaalden de woorden uit de Engelse les en ik kreeg rozijnen omdat ik geen suiker had... Mijn dag kan niet meer stuk!