Vandaag kwam ik vooral mezelf tegen in het kamp. Het werken met de kinderen en de moeders is heerlijk! Ze zijn blij met je; komen al aanrennen als ik het kamp oploop. Werpen zich in je armen (de kinderen dan he en zijn dankbaar voor alles wat je komt brengen.
Werken met een groep vrijwilligers die volledig bestaat uit sterke, intelligente vrouwen, die allemaal in feite in staat zijn om leiding te geven, is een heel ander ding.
Ik weet allang van mezelf dat ik een directe manier van communiceren heb. Dat ik in mijn enthousiasme vaak beleefdheden achterwege laat. En dat ik 'soms' vind dat ik gelijk heb, daar waar dat niet persé de waarheid is.
Dan samenwerken in een groep, die steeds van samenstelling wisselt, is best lastig op zijn tijd. Wanneer mijn mening geven? Wanneer niet? Wanneer de leiding nemen? Wanneer niet? Pffff moeilijk hoor. Confronterend ook wel. Heb een dikke huid maar toch ook een gevoelig binnenkantje..en dan is het slikken, opstaan en weer doorgaan!
Want de kinderen van Malakasa zijn het goud! So I stay strong...
