Het afgelopen jaar waren de bootvluchtelingen in Zuid-Europa constant in het nieuws. Maar ik merkte aan mezelf dat ik het wel wist en zag en las, maar dat het leed van deze mensen van me afgleed als een regenbuitje. Alles went helaas... Totdat er een oproep op Facebook voorbij kwam waarin pedagogisch geschoolden werd gevraagd om zich enkele weken als vrijwilliger te verbinden aan een stichting die opkomt voor al deze anonieme vluchtelingen. En op één of andere manier raakte deze oproep me wèl. Want ik ben een pedagoog en ik heb zes weken vrij in de zomer. Meer ingrediënten waren er eigenlijk niet nodig... Die gedachte was de eerste stap. Vanaf dat moment ging het snel: overleg met het thuisfront, aanmelden, screening, geheime facebookgroep voor de communicatie met alle vrijwilligers in 'ons' kamp, vaccinaties, sponsoren vinden, sponsorloop organiseren op t werk.. It took over my life a bit. En dat voelt zo goed! Nog nooit was ik zo gelukkig met kadootjes dan toen er donaties bleven binnenkomen van alle kanten: familie, vrienden, collega's, ouders op school, zakgeld van kinderen. Elke bijdrage voelde beter dan een nieuwe Iphone ;) Ja, ik geef vrije tijd en energie en geld om dit te kunnen doen. Maar ik heb nog nooit zoveel terug gekregen. Van iedereen in Nederland die me steunt, op welke manier dan ook. En van de mensen in het Malakasakamp. Want één ding zal ik altijd bij me dragen. Vluchtelingen zijn normale mensen in een afschuwelijke situatie. Ze zijn vriendelijk, hebben humor, willen zich ontwikkelen en proberen van hun tragische omstandigheid het allerbeste te maken. De jonge mannelijke vluchteling Ilham zei tegen me afgelopen week: 'Every single day these people wake up, realize where they are, and they die inside a little bit more...' En toch.. is er ook elke dag weer levenskracht en drive in het kamp om door te gaan. Om op te staan en te hopen op een betere toekomst. Malakasa people, you will be in my heart forever! ❤️
