De dag begon als alle andere. Om 10 uur startte de school en de kinderen kwamen binnen. Ze waren gelijk erg druk vandaag; rommelig en ongeduldig. Mijn lieve collega's in t schooltje en ik moesten alle zeilen bijzetten en nog was er bijna niet les te geven; aanvaringen, huilpartijen, hele gevechten..
Ik besloot een meisje apart te nemen buiten, want dat ze ergens mee zat, was wel duidelijk. Eenmaal buiten op de steen voor het schooltje, begon ik te vragen: 'Are you sad today? Because you are so angry and fighting all the time today..' What is wrong? 'Are you sad because so many friends are leaving the camp? (Dat leek logisch, er vertrekken elke avond veel gezinnen. Moeilijk leek ons.)
Maar verlies nooit het kind in het kind uit het oog.. Het meiske en alle andere, drukke onhandelbare kinderen in de les vanochtend waren bang! Echt enorm bang, zo bleek.
Niet voor een eventueel vertrek, een gevaarlijke bootreis, of het verliezen van gemaakte vriendjes..
Wel voor de vaccinatieronde die vandaag in het kamp is begonnen!
's Middags was meer dan de helft geprikt en alles weer back to 'normal'.
Niet voor een eventueel vertrek, een gevaarlijke bootreis, of het verliezen van gemaakte vriendjes..
Wel voor de vaccinatieronde die vandaag in het kamp is begonnen!
's Middags was meer dan de helft geprikt en alles weer back to 'normal'.
Kinderen blijven kinderen!
